■ شعری از سعدی بخش عمومی

حکایت کنند از بزرگان دین *** حقیقت شناسان عین الیقین

که صاحبدلى بر پلنگى نشست *** همى راند رهوار و مارى به دست
یکى گفتش : اى مرد راه خداى *** به دین ره که رفتى مرا ره نماى
چه کردى که درّنده رام تو شد *** نگین سعادت به نام تو شد
بگفت ارپلنگم زبون است و مار *** و گر پیل و کرکس شگفتى مدار
تو هم گردن از حکم داور مپیچ *** که گردن نه پیچد ز حکم تو هیچ
چو حاکم به فرمان داور بود *** خدایش نگهبان و یاور بود
محال است چون دوست دارد تو را *** که در دست دشمن گذارد تو را
ره این است ، روى از طریقت متاب *** بنه گام و کامى که دارى بیاب
نصیحت کسى سودمند آیدش *** که گفتار « سعدى » پسند آیدش