اصفهان پیرمرد جاافتاده خنداناصفهان را ﻫﻤﭽﻮﻥ ﯾﮏ ﭘﯿﺮﻣﺮﺩ ﺟﺎ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺩﯾﺪﻡ ﮐﻪ ﺩﺭ ﮐﻨﺎﺭ ﺯﺍﯾﻨﺪﻩ ﺭﻭﺩ، ﺧﻨﺪﻩ ﺭﻭ ﺩﺭ ﯾﮏ ﻋﺼﺮ ﺑﻬﺎﺭﯼ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﭼﺎﯼ می‌نوشید.
ﺍﺻﻔﻬﺎﻥ ﺑﺮ ﺧﻼﻑ ﺗﻬﺮﺍﻥ "ﺣﺮﯾﺺ" ﻧﯿﺴﺖ.
ﺛﺮﻭﺗﻤﻨﺪ ﻫﺴﺖ ﺍﻣﺎ ﺗﻌﺎﺩﻝ ﺩﺍﺭﺩ.
ﺩﺭﺍﺻﻔﻬﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺷﺘﺎﺑﺰﺩﮔﯽ نمی‌بینید.
ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺩﺭ ﯾﮏ ﺑﺴﺘﺮ ﺁﺭﺍﻡ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﺭﻭﺩﺧﺎﻧﻪ ﺯﺍﯾﻨﺪﻩ ﺭﻭﺩ ﺟﺮﯾﺎﻥ ﺩﺍﺭﺩ.
ﺣﺘﯽ ﻧﻮﻉ ﺗﺮﺍﻓﯿﮑﺶ ﺑﺎ ﺗﻬﺮﺍﻥ ﻣﺘﻔﺎﻭﺕ ﺍﺳﺖ.
ﺯﺭﻧﮕﯽ ﺳﻨﺘﯽ اصفهانی‌ها ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﮐﻼﺷﯽ ﻣﺮﺳﻮﻡ ﺩﺭﭘﺎﯾﺘﺨﺖ ﻧﺎﺭﺍﺣﺖ ﮐﻨﻨﺪﻩ ﻧﯿﺴﺖ.
ﺗﻬﺮﺍﻥ ﭘﺮﺧﺎﺷﮕﺮ ﺍﺳﺖ. ﺍﺻﻔﻬﺎﻥ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻭﺁﺭﺍﻡ.
ﻃﺒﻘﻪ ﻣﺘﻮﺳﻂ ﺳﻨﺘﯽ ـ ﻣﺪﺭﻥ ﺩﺭ ﺍﺻﻔﻬﺎﻥ ﻫﻨﻮﺯ ﻫﻢ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻥ ﺑﻨﺪﯼ ﺍﺻﻠﯽ ﺷﻬﺮ ﺭﺍ ﺗﺸﮑﯿﻞ می‌دهد.
ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﺍﺻﻔﻬﺎﻥ خودروهای ﻣﯿﻠﯿﺎﺭﺩﯼ نمی‌بینی.
ﺧﺒﺮﯼ ﺍﺯ برج‌های ﺁﻥ ﭼﻨﺎﻧﯽ ﻧﯿﺴﺖ. اصلاً ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻃﺒﻘﺎﺗﯽ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺳﺎﺧﺘﺎﺭ ﺷﻬﺮ ﺣﺲ نمی‌کنی.
ﻓﻘﯿﺮ ﻭ ﻏﻨﯽ ﺩﺭ ﮐﻨﺎﺭ ﻫﻢ ﺯﻧﺪﮔﯽ می‌کنند.
ﮐﺴﯽ ﺗﻈﺎﻫﺮ ﺑﻪ ﭘﻮﻟﺪﺍﺭﺑﻮﺩﻥ نمی‌کند.
ﺍﺧﻼﻗﯿﺎﺕ ﺳﻨﺘﯽ ﻫﻨﻮﺯ ﺍﻧﻘﺪﺭ ﻗﻮﯼ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺗﻌﺎﺩﻝ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺭﺍ ﺣﻔﻆ ﮐﻨﺪ.
ﺩﺭ ﺍﺻﻔﻬﺎﻥ ﺷﻬﺮ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﺍﻓﻘﯽ ﭘﺨﺶ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﻫﻤﯿﻦ ﺍﻣﺮ ﺑﻪ زیبایی‌اش ﺍﻓﺰﻭﺩﻩ ﺍﺳﺖ.
ﺷﻤﺎ ﻓﺮﺻﺖ ﻧﻔﺲ ﮐﺸﯿﺪﻥ ﺩﺍﺭﯾﺪ. ﺑﺮﺧﻼﻑ ﺗﻬﺮﺍﻥ ﮐﻪ برج‌ها ﻧﻔﺲ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ می‌گیرند.
ﺍﺻﻔﻬﺎﻥ ﺭﻭﻧﺪ ﺗﮑﺎﻣﻠﯽ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﯾﮏ ﺳﯿﺮ ﺗﺎﺭﯾﺨﯽ ﭼﻨﺎﻥ ﻃﯽ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﻻﻥ ﺑﻪ ﯾﮏ ﺗﻌﺎﺩﻝ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﺑﺨﺶ ﺭﺳﯿﺪﻩ ﺍﺳﺖ.
ﺷﻬﺮﯼ ﮐﻪ ﻫﻨﻮﺯ ﮐﻮﭼﻪ ﺑﺎﻍﺩﺍﺭﺩ. ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ اصلی‌اش " ﭼﻬﺎﺭ ﺑﺎﻍ " ﺍﺳﺖ ﻭ ﺳﺎﯾﻪ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﻫﻨﻮﺯ ﮐﻞ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﺭﺍ می‌پوشاند.
ﻣﺮﺩﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺳﺨﺖ ﮐﻮﺵ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﺍﻣﺎ ﺁﺯﻣﻨﺪ ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ.
ﺗﺎ ﻋﺼﺮ ﮐﺎﺭﺷﺎﻥ ﺭﺍ می‌کنند ﻭ ﻋﺼﺮ ﻭ ﻏﺮﻭﺏ ﺑﻪ ﮐﻨﺎﺭ ﺯﺍﯾﻨﺪﻩ ﺭﻭﺩ می‌روند ﻭ ﺗﻔﺮﯾﺢ می‌کنند.
ﻣﺮﺩﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﻬﻤﺎﻥ ﻧﻮﺍﺯﻧﺪ ﺣﺘﯽ سنتی‌ترین ﻭ قشری‌ترینشان می‌فهمند ﮐﻪ ﯾﮏ ﻣﻬﻤﺎﻧﯽ ﺧﺎﺭﺟﯽ ﺍﮔﺮ روسری‌اش ﮐﺞ ﺷﺪ ﺑﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﺑﺮﻧﻤﯽ ﺧﻮﺭﺩ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺭﻭ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻣﯿﺪﺍﻥ ﺍﺻﻠﯽ ﺷﻬﺮ ﺷﻤﺎ ده‌ها ﺧﺎﺭﺟﯽ می‌بینید.
ﺍﮔﺮ ﺗﻬﺮﺍﻥ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﯾﮏ ﻣﺮﺩ ﻣﯿﺎﻥ ﺳﺎﻝ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﺭﺳﯿﺪﻥ ﺑﻪ ﻧﺎﮐﺠﺎ ﺁﺑﺎﺩ ﻫﻨﻮﺯ ﺣﺮﺹ ﻣﯽ ﺯﻧﺪ ﻭ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺭﺍ می‌بلعد!
ﺍﺻﻔﻬﺎﻥ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﯾﮏ ﭘﯿﺮﻣﺮﺩ ﺧﻨﺪﺍﻥ ﺟﺎ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﮐﻨﺎﺭﯼ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﭼﺎﯼ ﻭ ﻗﻠﯿﺎﻧﺶ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻪ ﺛﻤﺮ ﺭﺳﯿﺪﻥ نوه‌هایش ﺍﺳﺖ!
ﺍﺻﻔﻬﺎﻥ ﺷﻬﺮﯼ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺩﺭ ﯾﮏ ﺁﺧﺮ ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻬﺎﺭﯼ ﺑﻪ ﮔﺸﺖ ﻭ ﮔﺬﺍﺭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﻪ ﻣﻦ ﭼﺴﺒﯿﺪ.
برگرفته از:
www.alef.ir
